‘The end of an era’, zei iemand mij nadat ik hem net bekend maakte dat ik na meer dan 10 jaar Masterclasses gegeven en begeleid te hebben op het Cinekid Filmfestival het voor de komende editie niet zal gaan doen.
Een jaar of 12 geleden kwam ik op het IFFR twee medewerkers van Cinekid tegen en ik vroeg hun waarom op dit heerlijke festival waar zoveel voor kinderen te doen was geen film-acteer workshops gegeven werden. ‘Kom maar met een voorstel’ was het antwoord.
Wat ik graag wilde was kinderen in aanraking brengen met het vak van filmmaker. Ze te laten proeven van dit mooie creatieve vak en ze op deze manier laten beleven dat het een vak is dat ook zij zouden kunnen gaan doen. Al op jonge leeftijd als acteur (kinderacteurs zijn ten slotte altijd nodig), maar ook met de andere disciplines kan je al aan de slag. En zo zijn de MASTERCLASSES geboren.
In het eerste jaar werd er een film decor gebouwd die geplaatst werd in een hoek in het Medialab. Met microfoons probeerden wij de kinderen verstaanbaar voor elkaar te laten zijn in de kakofonie van geluiden. Geluiden van de inspirerende installaties en vanaf het podium waar toen ook nog verschillende activiteiten plaats vonden.
Het was leuk, maar ik vond de locatie niet echt voor herhaling vatbaar. In gesprek voor de volgende editie kreeg ik een ruimte toegewezen. Ook ging ik bij bij de komende edities bij verschillende films langs om Q&A’s te doen en werd ik de Master of Ceremony van het podium in het Medialab. Veel rollen, maar heerlijk afwisselend. Dat heb ik een paar jaar mogen doen, maar uiteindelijk was toch de vraag of ik met name als ‘Mr. Masterclass’ aanwezig wilde zijn in de Masterclass ruimte om daar bij te springen waar nodig.
Een ander punt dat langs kwam was de manier over hoe de verschillende producties zich presenteerden. Een ijkpunt was het in aanraking brengen met het filmvak. Films worden gemaakt door mensen. Mensen zoals jij en ik. Jij zou net zo goed een filmmaker kunnen zijn. Belangrijk was daarom ook dat er geen ‘hysterie’ gecreëerd moest worden. Met name in die eerste jaren waren er een aantal ‘hysterie-momenten’. Momenten waarin kinderen (als het niet de ouders (!) waren) elkaar opzij gingen duwen om een dichter bij de zogenaamde ster te komen.
Ik had er respect voor dat het spannend kon zijn, maar het lekkere van de Masterclasses was toch dat wanneer een kind een uur kon werken met de mensen die ze kenden van de film of tv, ze alweer bijna vergeten konden zijn dat ze met deze mensen aan het werk waren. Ze wilden vooral een mooie scène maken. Het werd steeds gewoner om de BN-ers rond te zien lopen in het Medialab.
Heel leuk was het om te zien dat in de loop der jaren zulke gevarieerde projecten en mensen en producties langs kwamen. Hiermee gaven wij de kinderen de mogelijkheid om all deze aspecten van het filmmaken te leren kennen.
Van acteren tot sounddesign. Van schrijven tot het maken van filmmuziek. Van stemacteren tot presenteren. Van Instagrammen tot het maken van special effects. En al deze Masterclasses werden gegeven door professionals uit het vak.
Met heel plezier en liefde heb ik de afgelopen jaren samen met Cinekid, met de vakbroeders en vooral ook met de kinderen dit mogen doen. Dank hiervoor. Ik ga het missen.
